Hallo iedereen,
Hier zijn we weer met mijn kijk op gisteren, de dag van de operatie van mijn schatje.
De operatie stond gepland rond de middag, dus had ik hem in de ochtend en rond 10u nog eens gebeld.
Groot was mijn verbazing toen hij mij om 13u40 een bericht stuurde dat hij nog steeds in zijn kamer was. Ik had hem toen even gebeld en nog steeds was het uur van de operatie niet gekend. Uiteindelijk zijn ze hem rond 14u30 komen halen.
Omdat er gezegd was dat we een we ongeveer een 4u moesten rekenen dat hij van de kamer ging zijn had ik onze dochters verwittigd dat ze niet met de bus naar het ziekenhuis moeten gaan maar gewoon tot op mijn werk en dat we dan samen zouden door rijden.
Ik had van de verpleegsters een telefoonnummer mee gekregen maar ik had mij voorgenomen hun niet lastig te vallen .... tot 17u, toen was de drang er ineens en heb ik maar gebeld. Een lieve verpleegster keek het voor mij even na en wist mij te vertellen dat de operatie nog steeds aan de gang was en dat ik best rond 19u eens zou terug bellen. Vermist ik een klein uurtje moet rijden was dit geen optie en zijn we om 17u15 dan toch maar richting ziekenhuis gereden. Daar aangekomen zijn we vlug iets gaan eten in de cafetaria en toen op naar zijn kamer.
Toen kon het wachten beginnen, ondertussen was het 18u30 en nog geen teken van mijn schatje.
De verpleegster wist mij te vertellen dat de operatie afgelopen was maar dat hij nog sliep, ze verwachte dat hij naar zijn kamer zou komen rond 20u. Er zat dus niets anders op dan geduldig te wachten en ik kan jullie verzekeren dat als je met 2 tiener dochters in een ziekenhuiskamer zit te wachter er de gekste dingen worden verteld waarvan ik jullie liever bespaar.
Om 20u15 was het dan zover, meneer werd binnen gereden.
Hij was vrij goed wakker en praten ging vrij goed, een klein beetje schor maar dat zal wel normaal zijn, ten eerste was het al van woensdag avond geleden dat hij iets had gedronken en ten tweede heeft de chirurg zijn stembanden opzij moeten leggen tijdens de operatie.
Af en toe viel hij wel terug in slaap toen we er waren en toen hij vroeg "Iets fris" dachten wij dat hij het koud had, toen we hem echter vroegen "Hebt ge het koud" antwoordde hij "Nen DUVEL" ...
Tja, kwam dit door de verdoving of is dit het begin van het herstel, dat zullen we vandaag pas weten.
Om 21u hebben we hem dan in de goede handen gelaten van de verpleging en zijn we huiswaarts vertrokken.
Nog 1 ding, soms gaan mijn vingers een beetje snel of ben ik een zin aan het typen en denk ik al aan de volgende ... gevolg ... kemels en daarom kijk mijn schatje dit meestal even na.
Nu dus niet .... so be it .... ge kunt er maar eens mee lachen.
Groetjes van mij en Kris en tot gauw met meer nieuws
Petra
Geen opmerkingen:
Een reactie posten