Zoals sommige onder jullie weten ging ik op zondag 24 september deelnemen aan "The race for the cure" van Pink ribbon in Antwerpen.
Die ochtend kreeg ik echter een telefoontje van het ziekenhuis dat mijn vader overleden was.
Gisteren kreeg ik een tweede kans en heb ik deel genomen aan "Diegem voor het goede doel", ten voordele van Kom op tegen Kanker.
De bedoeling was om zoveel mogelijk kilometers te lopen op een uur tijd.
Maar de ochtend begon dus met een stevig ontbijt bestaande uit pannenkoeken met choco.
Toen ging het dus richting Diegem.
Startschot was om 12u.
Aan de start zag ik dat er ook een BP, oftewel een bekende professor, ging deelnemen. Ik denk dat iedereen ondertussen wel gehoord heeft van professor Johan Swinnen die onlangs naar Santiago de Compostella gelopen is.
Wie er nog niet van gehoord heeft raad ik aan om eens te gaan kijken op www.post-voor-compostela.be
En toen begonnen we dus aan onze tocht.
Ik moet eerlijk zijn, die eerste kilometer ging voor geen meter vooruit bij mij (zoals je wel kan zien op de foto), ik had mijn app opstaan van Start2run en zo wist ik dat ik die eerste kilometer amper 5 per uur liep.
Dat komt nooit goed dacht ik bij mezelf, mijn droom van 6 kilometer te kunnen lopen op een uur verdween als sneeuw voor de zon.
Maar ik liep daper verder en weigerde te stappen.
Ondertussen liepen de meeste mij voorbij en door de echte werd ik gedubbeld, waaronder door professor Swinnen.
Ook mijn dochters die mee liepen was ik al uit het oog verloren.
Ik liet me niet van mijn stuk brengen en concentreerde mij op mijn muziek.
Ondertussen had ik ook mijn fleece uitgedaan en ronde na ronde leken sneller te gaan, tot mijn verbazing liep ik op het laatste aan 6,5 per uur.
Toen het einde van mijn 6e ronde eraan kwam zag ik dat ik nog aan een 7e ronde kon beginnen voor het uur verlopen was en daar heb ik dan alles om alles gezet, met het overlijden van de mama van een lieve Antwerp supporter in het achterhoofd leek ik wel vleugels te krijgen.
Die 7e ronde heb ik voor haar gelopen, puur op karakter om haar te eren, achteraf gezien was het mijn snelste ronde.
Toen ik aankwam weerklonk een applaus, dat voelde goed, ook al besefte ik goed genoeg dat het gewoon een applaus was om het einde van het uur aan te kondigen.
Bij mijn aankomst stonden mijn dochters al aan de finish mij op te wachten, Emilie had ook 7 kilometer gelopen en Julie 8 kilometer.
Om op adem te komen waren we even in de tent om iets te drinken en te eten en ook daar liepen we professor Swinnen tegen het lijf.
Ik kan voor die man alleen maar respect opbrengen.
Hoe zwaar moet het niet zijn om je kind zo te zien afzien en als dokter bij momenten machteloos zijn.
Je kind zien afzien is al zwaar, maar dan nog eens aan die verschrikkelijke ziekte, ppfff...
Respect om naar een klein dorpje af te zakken om daar een uur mee te lopen en alles te geven.
Een grote meneer, maar moest je hem niet kennen, je zou het er niet aan merken, een dood gewone man.
In de tent werden mijn dochters ook aangesproken door een filmploeg van RingTv voor een kort interview, ik ben benieuwd om vanavond of morgen het resltaat te zien.
Eens thuis was het tijd voor een frisse douche en rust op de zetel.
's Avonds had ik geen zin om te koken en dus werd het lui wijven kost, tortelini met een pot pasta saus bij.
Simpel, maar toch lekker.
